Zagubieni...

Przeczytałam, jeszcze w grudniu, bardzo szybko, i muszę jeszcze raz i tkwi we mnie ta książka, wbiła się w świadomość i często o niej myślę. I nie tylko dlatego, że jest przejmująca i dotyka spraw niełatwych, ale dlatego, że kazała mi myśleć o Zagubionych .

Bo od kilku lat zbieram ślady pamięci w rodzinie i myślę, że czasem ich już tym męczę, ale części rodzinnych legend i wspomnień wypływają dopiero po jakimś czasie i kolejnych pytaniach. Coś się przypomina, miejsca, ludzie, jakieś drobne fragmenty układanki, drobiazgi, obiektywno-subiektywne fragmenty wspomnień. Czy to, co pamiętają to ich wspomnienia? Czy wspomnienia ich przodków, przesiane przez sito pamięci dzieci i wnuków? Bo na ile moja pamięć, jest moją pamięcią?

Nie mamy wielkich tajemnic i niedomówień, ot po prostu coś się zapomniało, zgubiło, wtedy nie było ważne... I dziś, nawet gdyby było, to próżno tego szukać.

I książka Daniela Mendelsohna uświadomiła mi, że można w gromadzeniu wspomnień dojść tylko do pewnego punktu i dalej jest już mrok niepamięci. Ale chociaż tyle można dla Nich zrobić.

Ach to ty......?

Wydaje się, że już niedługo przyjdzie wiosna, chociaż jeszcze gdzieniegdzie leży śnieg, ale wiosenne kwiaty rwą się na wolność. Mały Człowiek wydał z siebie okrzyk entuzjazmu na widok wybujałych przebiśniegów. Wystrzeliły w ciągu dwóch dni pędy tulipanów, narcyz, do kwitnienie szykuje się pigwowiec i niech kwitnie obficie na ciągnione jesienią z jego owoców treści. Ale.... jeszcze ziemia nie pachnie, a na rowach nie kwitnie podbiał, a to oznacza że na prawdziwą wiosnę przyjdzie jeszcze zaczekać.
Niezrażona tym jednak zrobiłam zielone zakupy, nie do końca przemyślane, i gdyby nie drobina zdrowego rozsądku, to byłabym gotowa już wszystko posadzić.